Hayattaki En Yaman İkilemlerden Biri: Yalnızlıktan Yana Acı Çekerken İnsanlara Yaklaştıkça Zarar Vermek

tam çevirisi nedir bilemiycem ama ben kirpi ikilemi olarak çeviriyorum. bu psikolojik bi terim, kirpi de bu duruma cuk oturmus bi metafor.

efendim soyle ki, bir insanin yalnizliktan aci çekme durumu ama ayni zamanda insanlara yaklastikça da kendine ve etrafindaki insanlara zarar vermesi; yaman bi ikilem.

(bkz: shinji ikari)
(bkz: neon genesis evangelion)

arthur schopenhauer’in 1851’de yayınladığı "parerga ve paralipomena: kısa felsefi denemeler" adlı eserinin ünlü 396. bölümünün bir kısmı. schopenhauer bu bölümde kirpilerin soğukta kaldığı bir anda karşılaştıkları ikilemi anlatır:

“soğuk bir kış sabahı çok sayıda oklu kirpi, donmamak için birbirine bir hayli yaklaştı. az sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. oklar rahatsız edince yine uzaklaştılar. soğuktan donmakla, batan okların acısı arasında gidip gelerek yaşadıkları ikilemi, aralarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü. insanları bir araya getiren, iç dünyalarının boşluk ve tekdüzeliğidir. ters gelen özellikler ve tahammül edemedikleri hatalar onları birbirinden uzaklaştırır. sonunda, bir arada var olabilecekleri, nezaket ve görgünün belirlediği ortak noktada buluşurlar...”